من وتو
قبل نوشت:
*وقتی با سلما حرف زدم یه خورده بهتر شدم.توکل به خدا.نمیدونم نظرش چیه.!دلم میخواد بدونم.
**استاد کلاس خط زنگ زد برام.کلی ذوق کردم که فراموشم نکرده.نگران بود چرا دیگه کلاس نمیرم.گفتم میام بزودی.
***محرم داره میاد.وای چقدر دلم برا گریه محرم و آقا تنگ شده.
**** پست زیر ،یکی از پست های آقای رضا رشید پور هستش.نتونستم وبشون باز کنم گفتم شاید بقیه هم نتونن بخاطر همین کپی گذاشتم.با اینکه تو بعضی موارد با نظراتشون موافق نیستم اما تو این یکی واقعا موافقم.مخالفان ماهواره بخونن.خودم هم این شبکه رو دیدم.خیلی قوی کار میکنه.کاش یه روز ما بتونیم آنقدر قوی کار کنیم و خلاها رو پر کنیم.
این روزها یک شبکه ی فارسی زبان دیگر به مجموعه ی تلویزیون های ماهواره ای افزوده شده . من و تو را می گویم . کیفیت فنی خوبی دارد و به نظر می رسد برای راه اندازی آن از برنامه ساز های خوش سلیقه استفاده شده . ظاهرا مشتریان زیادی هم به دست آورده است …
سالهاست که واکنش ما به پدیده های اینچنینی انفعالی ست . همین دیروز مطالب مفصلی در مورد خباثت مدیران این شبکه و دست های کثیف پشت پرده و استکبار جهانی و …. در برخی روزنامه ها خواندم و ظاهرا مخاطب مجبور بود احساسات به فوران رسیده نویسنده ی عزیز را به عنوان خبر یا تحلیل بپذیرد و البته من قضاوت نمی کنم .
لطفا مستحضر باشید که من همواره آسیب های جدی این نوع رسانه ها را در همین سایت گوشزد کرده ام و حتی در برخی موارد معتقد به عناد و غرض ورزی بعضی شبکه ها هم هستم . پس مخالفت من با توهم خبیث پنداری موسسان چنین شبکه هایی دلیل بر تطهیر و مبارک دانستن هیچ کس و هیچ رسانه ای نیست اما …
شبکه های مانند من وتو آن دسته از مخاطبان را به خود جذب می کنند که درحقیقت رسانه های داخلی با بی سلیقگی آنها را از دست داده اند و دقیقا به موضوعات و نیازهایی می پردازند که شبکه های داخلی از آن غافل هستند . بر خلاف تصور همگانی ریشه ی بسیاری از این کمبود ها در پررنگ بودن خطوط قرمز نبوده و ناشی از کج فهمی رسانه ای ست .
جالب است که برنامه های ورزشی هیچ کدام از این شبکه ها حتی بی بی سی فارسی مخاطب چندانی ندارد . چون برنامه ی نود اوج نیازهای مخاطب هیجان زده را تامین می کند .
اما متاسفانه تنها نقطه ی قوت ما همین است …
سالهاست که تکلیف موسیقی در مهمترین رسانه ی کشورمان مشخص نیست و این فرزند ناخلف پیوسته در تنگنای اختلاف نظرهای گوناگون دست به دست می شود . تولید و پخش برنامه های نمایشی به دلیل چالش در سود آوری اقتصادی برای شبکه های تلویزیونی دچار آفت شتاب زدگی و ابتذال پنهان شده و به نظر می رسد نظارت بر سودآوری از نظارت کیفی سبقت گرفته است .
وابستگی آزار دهنده ی جنگ های تلویزیونی به حامیان مالی ریزش شدید مخاطبان را در پی داشته و بیننده محترم از تماشای چهره های پلیس راهنمایی و رانندگی و یا مدیر فلان بانک و … در چنین برنامه هایی خسته شده است . جای تاسف است که حتی ویژه برنامه های اعیاد هم به همین روش ساخته می شوند .
به تمام گفته های من آشفتگی تحلیل های سیاسی و ذهنیت بخشی از مردم نسبت به صداوسیما را هم اضافه کنید .
منظور من از نوشتن این چند خط آن است که برخورد انفعالی و واکنش خصمانه نسبت به امثال من و تو هرگز نشان هژمونی رسانه ای و قدرت نفوذ نبوده بلکه گاهی طعم حسرت می دهد . شاید بهتر آن باشد که اندکی به سمت اصلاح معایب موجود برویم و یه جای آنکه مخاطب نجیب و کم توقع خودمان را دودستی تقدیم دیگران کنیم درجهت پاسخ به نیازهای او قدم برداریم .
رسم روزگار همین است … کسی که از سهل انگاری ما استفاده می کند الزاما خبیث نیست احتمالا زرنگ است !
منبع :http://rashidpour.com))
همین
هذا من فضل ربی